Τη δεκαετία του 1950, η Ιταλία, η Ελλάδα και η Τουρκία πάλευαν με πλεονάζον εργατικό δυναμικό – και το έφεραν στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Με αυτόν τον τρόπο η Γερμανία έγινε χώρα της μετανάστευσης.
Ο Armando Rodrigues de Sá δεν ήξερε ακριβώς τι τον χτύπησε όταν τον υποδέχτηκε μια μπάντα χάλκινων πνευστών στον σιδηροδρομικό σταθμό της Κολωνίας, έπρεπε να σφίξει πολλά χέρια και του έδωσαν ένα μοτοποδήλατο.
Ο 38χρονος ξυλουργός από την Πορτογαλία ανακηρύχθηκε ο εκατομμυριοστός φιλοξενούμενος εργάτης στη Γερμανία με κλήρωση το 1964 και τιμήθηκε κατά την άφιξή του.
Η πρώτη συμφωνία για την πρόσληψη ξένων εργατών από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας είχε υπογραφεί εννέα χρόνια νωρίτερα, στις 20 Δεκεμβρίου 1955, από τον Γερμανό ομοσπονδιακό υπουργό Εργασίας Anton Storch (CDU) και τον Ιταλό υπουργό Εξωτερικών Gaetano Martino στο Palazzo Chigi της Ρώμης.
Η Ιταλία είχε ήδη συνάψει παρόμοιες συμφωνίες με πολλές άλλες χώρες εκείνη την περίοδο, όπως για παράδειγμα με το Βέλγιο το 1946. Εκείνη την εποχή, η χώρα της νότιας Ευρώπης διέθετε πολλούς πλεονάζοντες εργάτες, ενώ η Γερμανία είχε πολύ λίγους. Η ανεργία επικρατούσε ιδιαίτερα στη νότια Ιταλία – ενώ η οικονομία στη Γερμανία γνώριζε άνθηση.
Η γερμανική κυβέρνηση δεν υποστήριζε ομόφωνα την ιταλική ιδέα της εξαγωγής εργατικού δυναμικού – το αντίθετο μάλιστα.
Το CDU και το CSU επέκριναν ιδιαίτερα το σχέδιο να έρθουν εργάτες από το εξωτερικό στη Γερμανία. Πολλοί πολιτικοί φοβήθηκαν ότι οι φιλοξενούμενοι εργάτες θα παρέμεναν μόνιμα στη χώρα.
Ο υπουργός Οικονομίας Λούντβιχ Έρχαρντ και ο Άντον Στορτς επικράτησαν. Το φθινόπωρο του 1955, η έλλειψη εργατών στη γεωργία έγινε εμφανής- ο Storch επέμεινε να υπογραφεί η συμφωνία πριν από τα Χριστούγεννα.
Το 1956, Ιταλοί εργάτες ήρθαν για πρώτη φορά στη Γερμανία. Χρησιμοποιήθηκαν αρχικά στη γεωργία και αργότερα σε όλους τους τομείς – ιδίως στη βιομηχανία και στα ορυχεία.
Στους περισσότερους από αυτούς επετράπη να μείνουν μόνο για ένα έτος. Συχνά ζούσαν σε ταπεινούς, ενίοτε υποβαθμισμένους ξενώνες και στρατώνες.
Οι περισσότεροι κέρδιζαν ελάχιστα – και λιγότερα από τους Γερμανούς που έκαναν την ίδια εργασία. Από το 1960 και μετά, η Γερμανία συνήψε περαιτέρω συμφωνίες με την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ελλάδα, την Τουρκία και άλλες χώρες.
Όταν δεν έρχονταν πλέον πολίτες της ΛΔΓ στη Δυτική Γερμανία μετά την ανέγερση του Τείχους (1961), η έλλειψη εργατικού δυναμικού επιδεινώθηκε.
Μέχρι το 1973, συνολικά περίπου 14 εκατομμύρια φιλοξενούμενοι εργάτες δραστηριοποιούνταν στη Δυτική Γερμανία, εκ των οποίων τα 11 εκατομμύρια επέστρεψαν στην πατρίδα τους.
Εκατοντάδες χιλιάδες Ιταλοί, Τούρκοι και Έλληνες παρέμειναν στη Γερμανία – σύμφωνα με τις επιθυμίες των επιχειρήσεων που δεν ήθελαν να εκπαιδεύουν συνεχώς νέους υπαλλήλους.
Με την εισαγωγή και τη ρύθμιση της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων στην ΕΕ (1957/68), η συμφωνία μεταξύ Ιταλίας και Γερμανίας είχε ούτως ή άλλως καταστεί παρωχημένη.
Για άλλους φιλοξενούμενους εργάτες, η κρίση της τιμής του πετρελαίου το 1973 σήμανε το τέλος. Επισφράγισε το τέλος του “οικονομικού θαύματος” – και οδήγησε σε πάγωμα των προσλήψεων.
Μην μαθαίνεις τα νέα της Γερμανίας τελευταίος!
Έγκαιρη, έγκυρη και ανεξάρτητη ενημέρωση. Όλες οι τελευταίες Ειδήσεις από τη Γερμανία, την Ελλάδα και τον κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.
