Το ναζιστικό καθεστώς συνέλαβε, βασάνισε και δολοφόνησε δεκάδες χιλιάδες ομοφυλόφιλους. Στη Στουτγάρδη, το “Hotel Silber” αντιπροσωπεύει τον τρόμο. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εποχής ήταν το αρχηγείο της Γκεστάπο, ενώ σήμερα είναι ένας τόπος μνήμης.
“Σύλληψη, παρακολούθηση, καταγγελία”: Αν σταθείτε μπροστά από το “Hotel Silber” στο κέντρο της Στουτγάρδης, αυτές οι λέξεις τραβούν αμέσως το βλέμμα σας. Στολίζουν την πρόσοψη του ιστορικού κτιρίου και αποτελούν μια υπενθύμιση.
Γιατί το κτήριο έχει μακρά ιστορία. Αρχικά χτισμένο ως ξενοδοχείο, από το 1928 στέγασε το αρχηγείο της αστυνομίας της Στουτγάρδης και την πολιτική κρατική αστυνομία – και από το 1936 τη μυστική κρατική αστυνομία, τη Γκεστάπο.
“Ήταν μια αυθεντία”, εξηγεί ο Friedemann Rincke, ο επιμελητής του σημερινού “Hotel Silber Place of Remembrance”.
“Αυτό φαίνεται ακόμη και σήμερα στη δομή: ένας μακρύς διάδρομος με μικρά δωμάτια δεξιά και αριστερά. Εκεί κάθονταν οι εργαζόμενοι σε υποθέσεις”.
Εκεί αποφάσιζαν για τη ζωή και το θάνατο
Χιλιάδες άνθρωποι συνελήφθησαν, ανακρίθηκαν και βασανίστηκαν εδώ κατά τη διάρκεια της ναζιστικής περιόδου.
Επίσης, πολλοί άνδρες για παραβιάσεις της παραγράφου 175, της “παραγράφου για τους ομοφυλόφιλους”. Ένας από αυτούς είναι ο Albert Fendel, γεννημένος το 1904.
Το 1940 τέθηκε υπό “προληπτική αστυνομική κράτηση” στη Στουτγάρδη και στη συνέχεια απελάθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου. Επειδή αγαπούσε έναν άνδρα.
Όργανα τρόμου του εθνικοσοσιαλισμού
Μια πόρτα κελιού στην αίθουσα εκθέσεων του “Hotel Silber” δίνει μια ιδέα για το πώς πρέπει να περνούσαν κρατούμενοι όπως ο Άλμπερτ Φέντελ μετά τη σύλληψή τους.
Η πόρτα είναι καλυμμένη με ονόματα, αριθμούς και σύμβολα, χαραγμένα από τους κρατούμενους με την ελπίδα να αφήσουν ένα ίχνος, να μην εξαφανιστούν εντελώς.
“Η πολιτική αστυνομία και η Γκεστάπο ήταν ένα από τα πολύ κεντρικά όργανα εξουσίας και τρόμου του εθνικοσοσιαλισμού, έτσι ώστε από αυτό το μέρος να εκπέμπεται τρομερή δυστυχία για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, μέχρι και κακοποίηση εδώ επί τόπου”, λέει ο Rincke.
“Υπήρχαν κάποια κελιά στο υπόγειο, για τα οποία έχουμε πολλές αναφορές – από κακομεταχείριση μέχρι δολοφονίες λίγο πριν από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου από αξιωματούχους της Γκεστάπο”.
Η ποινικοποίηση ξεκίνησε πολύ νωρίτερα
Η ποινικοποίηση των ομοφυλόφιλων ξεκίνησε πολύ νωρίτερα. Το 1872 τέθηκε σε ισχύ η παράγραφος 175, η οποία ποινικοποιούσε τις σεξουαλικές πράξεις μεταξύ ανδρών.
Όμως από το 1933, επί ναζιστικής κυριαρχίας, οι διώξεις κατά των ομοφυλοφίλων απέκτησαν νέα ποιότητα, αναφέρει ο Albert Knoll, αρχειοφύλακας στο μνημείο του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Νταχάου και συγγραφέας του βιβλίου “Der Rosa-Winkel-Gedenkstein”.
“Σε κάθε περίπτωση, υπήρξε μια τεράστια αύξηση των διώξεων από το 1933 και μετά. Στο Γερμανικό Ράιχ, περίπου 1.000 άτομα ετησίως καταδικάζονταν βάσει της παραγράφου 175 – και μετά από αυτό, ο αριθμός αυξάνεται εκρηκτικά”, λέει ο Knoll.
“Το εθνικοσοσιαλιστικό κράτος ήθελε φυσικά εθνικοσοσιαλιστές ανθρώπους και ο ομοφυλόφιλος άνδρας δεν ταίριαζε”.
Διακρίσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης
Συνολικά, οι έρευνες υποθέτουν ότι 50.000 έως 65.000 άνδρες διώχθηκαν κατά τη διάρκεια της ναζιστικής περιόδου.
Και η ποιότητα των διώξεων ήταν επίσης διαφορετική κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κυριαρχίας, επειδή πολλοί από αυτούς απελάθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης – όπου συχνά συνέχισαν να υφίστανται διακρίσεις λόγω της σεξουαλικότητάς τους, λέει ο Knoll.
“Αφού μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, οι ομοφυλόφιλοι, οι οποίοι ήταν επίσης αναγνωρίσιμοι από το ροζ τρίγωνο που έπρεπε να φορούν, αναγκάστηκαν να κατονομάσουν τις σεξουαλικές πρακτικές για τις οποίες συνελήφθησαν, έτσι ώστε να εκτεθούν μπροστά στους συγκρατούμενούς τους”, λέει ο Knoll.
“Οι έρευνες εκτιμούν ότι συνολικά 10.000 έως 15.000 άνδρες φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης λόγω της ομοφυλοφιλίας τους.
Αλλά ακόμη και μετά το τέλος της ναζιστικής κυριαρχίας, έπρεπε να περιμένουν πολύ καιρό για αναγνώριση ή ακόμη και για αποζημιώσεις.
Ενώ οι σεξουαλικές πράξεις μεταξύ ανδρών δεν τιμωρούνταν πλέον στη ΛΔΓ ήδη από τη δεκαετία του 1950, το άρθρο 175 δεν μεταρρυθμίστηκε και δεν αποδυναμώθηκε μέχρι το 1969.
Οι διώξεις συνεχίστηκαν
Τελικά, καταργήθηκε εκεί μόλις το 1994 – μετά την επανένωση. “Μόνο με την κατάργηση της παραγράφου 175 στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μπόρεσε πραγματικά να ξεκινήσει η διαδικασία συμφιλίωσης με το παρελθόν και οι ναζιστικές καταδίκες κηρύχθηκαν άκυρες”, λέει ο επιμελητής του “Hotel Silber” Friedemann Rincke.
“Μόνο χρόνια αργότερα, το 2017, δημιουργήθηκε η δυνατότητα για τους θιγόμενους ομοφυλόφιλους που ήταν ακόμη εν ζωή να υποβάλουν αίτηση αποζημίωσης.”
“Το 1945, μετά το τέλος της ναζιστικής κυριαρχίας, το αρχηγείο της Γκεστάπο διαλύθηκε. Όμως το “Hotel Silber” παρέμεινε ένας τόπος τρόμου για τους ομοφυλόφιλους, οι οποίοι συνέχισαν να διώκονται και να συλλαμβάνονται από τις αστυνομικές αρχές εκεί στη συνέχεια. Ακριβώς σύμφωνα με το νόμο.
Η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν έγκλημα, πολύ απλά. “Η εκδήλωση μνήμης στη Bundestag είναι ακόμη πιο σημαντική”, λέει ο Rincke: “Επειδή μιλάμε εδώ για μια ομάδα ανθρώπων που όχι μόνο περιθωριοποιήθηκαν για δεκαετίες, αλλά συνέχισαν να διώκονται”.
GRland – Μην μαθαίνεις τα νέα τελευταίος!
Κάνε Like στη σελίδα μας στο Facebook και ενημερώσου πρώτος για όλες τις τελευταίες εξελίξεις. Έγκαιρη, έγκυρη και ανεξάρτητη ενημέρωση. Όλες οι τελευταίες Ειδήσεις από τη Γερμανία, την Ελλάδα και τον κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.
