Σε πολλές γερμανικές πόλεις έγιναν την Κυριακή πορείες για τα θύματα των Τεμπών. Αιτήματα για απονομή δικαιοσύνης και διαλεύκανση της υπόθεσης δύο χρόνια μετά την τραγωδία που σημάδεψε ανεξίτηλα την Ελλάδα.
«Δεν έχω οξυγόνο».
Σε δεκάδες ευρωπαϊκές πόλεις και σε πολλές γερμανικές πόλεις βγήκαν στους δρόμους Έλληνες για να διαδηλώσουν για τα Τέμπη, όπως συνέβη στις μαζικές πορείες της Κυριακής στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της Ελλάδας.
Δύο χρόνια μετά την σιδηροδρομική τραγωδία τα αναπάντητα ερωτήματα πληθαίνουν, ενώ τα νέα ηχητικά ντοκουμένα που έρχονται στο φως προκαλούν σοκ και δίνουν νέες διαστάσεις στην υπόθεση.
Κολωνία: «Δικαιοσύνη Τώρα»
«Κολωνία, τι κάνουμε παιδιά;» – το ερώτημα που έθεσε μέσω facebook η Γεωργία Μιλοπούλου ήταν το εφαλτήριο για την συγκέντρωση στη μεγαλύτερη πόλη της Βόρειας Ρηνανία-Βεστφαλίας.
Σχεδόν 100 άνθρωποι βρέθηκαν στη διαδήλωση για τα Τέμπη στην πλατεία Heumarkt το μεσημέρι της Κυριακής με σύνθημα: «Τα Τέμπη ήταν έγκλημα. Δικαιοσύνη τώρα».
Στο αυθόρμητο κάλεσμα, το οποίο άρχισε να διαδίδεται διαδικτυακά το βράδυ του Σαββάτου, με το σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο» ανταποκρίθηκαν μάλιστα Έλληνες όχι μόνο από την ίδια πόλη της Κολωνίας αλλά και από τις γειτονικές πόλεις – διαδηλωτές από τη Βόννη μέχρι και το Ντίσελντορφ, παιδιά και ηλικιωμένοι.
«Η αντίδραση ήταν μεγάλη, ο κόσμος έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και σιγά σιγά από μια μικρή ανάρτηση στο facebook οργανωθήκαμε γρήγορα», λέει η κ. Μιλοπούλου στην DW.
«Εμείς που ζούμε εδώ δεν είμαστε εκτός ελληνικής πραγματικότητας, ξέρουμε πάρα πολύ καλά τι συμβαίνει. Έχουμε συγγενείς, έχουμε φίλους, παρακολουθούμε τα νέα και όσα συμβαίνουν. Εδώ, στο εξωτερικό, ζούμε σε ένα κράτος που ίσως να μην είναι το πιο τέλειο, έχουμε όμως το αίσθημα ότι είμαστε πολίτες που τους σέβεται το κράτος. Εμείς ζούμε εδώ πέρα μια ζωή που θεωρείται αυτονόητη, έχουμε αυτονόητα δικαιώματα. Στην Ελλάδα αυτά τα δικαιώματα θεωρούνται ουτοπίες».
Πορεία για τα Τέμπη και στο Βερολίνο
Στο Βερολίνο το ραντεβού των πάνω από 300 διαδηλωτών δόθηκε στην Χέρμανπλατς.
Η Χριστίνα Σημαντήρη, τριαντάχρονη εκπαιδευτικός από την Αθήνα που ζει και εργάζεται στο Βερολίνο συμμετέχει στην πορεία για τα Τέμπη με την ομάδα αλληλεγγύης «Εκτός Έδρας» (Auswärts).
Μιλώντας στην DW εξηγεί τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να διαδηλώσει για τα Τέμπη από τη γερμανική πρωτεύουσα: «Σε αφορά άμεσα. Θα μπορούσες να είσαι κι εσύ σε αυτό το τρένο και αυτό σε κάνει να συνδέεσαι περισσότερο. Σε κάνει να νιώθεις ότι και η δική σου ζωή δυνητικά είναι σε κίνδυνο, κι αυτό σε κάνει να οργίζεσαι», λέει χαρακτηριστικά.
Δύο χρόνια μετά, αυτό που συνεχίζει να εξοργίζει πολλούς είναι μεταξύ άλλων και ο τρόπος διαχείρισης του εγκλήματος των Τεμπών από την επίσημη πολιτεία και μερίδα των ΜΜΕ: «Υπάρχει μια συγκάλυψη. Έτσι φαίνεται. Ο λόγος που γίνονται σήμερα ταυτόχρονα αυτές οι διαδηλώσεις είναι γιατί βγήκαν όλα αυτά τα νέα στοιχεία και ακούσαμε το νέο ηχητικό. Εγώ δεν μπόρεσα και δεν ήθελα να το ακούσω μέχρι το τέλος» αναφέρει η εκπαιδευτικός, η οποία στέκεται κυρίως στις νέες αποκαλύψεις που συντείνουν στο ότι η εμπορική αμαξοστοιχία πιθανώς μετέφερε με παράνομο τρόπο εύφλεκτα υλικά, με αποτέλεσμα άνθρωποι να πεθάνουν από την έλλειψη οξυγόνου από την ανάφλεξη.
Για την ίδια απαιτούνται απαντήσεις, ειδικά όταν ο πρωθυπουργός και εμπειρογνώμονες έχουν δηλώσει πριν από ένα χρόνο ότι όλοι «πέθαναν από τη σύγκρουση ακαριαία και ότι δεν υπήρχε παράνομο φορτίο».
Η έλλειψη «διαφάνειας», όπως σημειώνει, είναι αυτή που προκαλεί τόσο έντονες αντιδράσεις. «Μοιάζει να υπάρχει μια αδυναμία από την κυβέρνηση να αναλάβει κάποιες ευθύνες» αναφέρει η Χριστίνα Σημαντήρη, παρατηρώντας ότι υπάρχουν και πολιτικοί που προσβάλλουν τους συγγενείς θυμάτων, υπονοώντας ότι έχουν οικονομικά κίνητρα.
«Ως προς το θέμα αυτό, αλλού κινείται η κοινωνία και αλλού η κυβέρνηση, δεν υπάρχει ταύτιση αλλά το αντίθετο», όπως επισημαίνει.
Ως προς τα μηνύματα που στέλνονται και από το Βερολίνο είναι τα εξής σύμφωνα με την Χριστίνα Σημαντήρη: «Το πρώτο: αλληλεγγύη σε αυτούς που προσπαθούν να βρουν δικαίωση γι αυτούς που πέθαναν. Και δεύτερον: δεν θέλω να ζω από τύχη στην χώρα μου. Θέλω το κράτος να μου παρέχει αυτό που οφείλει να μου παρέχει, δηλαδή το βασικό αγαθό της ασφάλειας. Και τρίτον, θέλω να δείξουμε ότι δεν μπορεί το κράτος να λειτουργεί με τόσο αδιαφανή τρόπο και να μη βγαίνουν στο φως τα πραγματικά γεγονότα: ποιος έδωσε την εντολή για το μπάζωμα, αν ήταν 13 ή 14 βαγόνια. Αυτή η αδιαφάνεια δεν μπορεί να συνεχιστεί».
Πηγή: Χρύσα Βαχτσεβάνου | Δήμητρα Κυρανούδη | DW
