Με τους εορτασμούς του Gay Pride να λαμβάνουν χώρα σε όλη τη Γερμανία αυτόν τον Ιούλιο, εξετάζουμε το παρελθόν και το μέλλον των δικαιωμάτων της LGBTQ+ κοινότητας στη Γερμανία…
Καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, πολλές πόλεις σε όλη τη Γερμανία διοργανώνουν εκδηλώσεις για την Ημέρα της CSD – που αποτελεί πλέον μέρος ενός παγκόσμιου εορτασμού για τα δικαιώματα και την ισότητα των ομοφυλοφίλων – μεταξύ των οποίων η Κολωνία, το Μόναχο, το Βερολίνο κ.α.
Το Gay Pride στη Γερμανία έχει διανύσει μεγάλη απόσταση από την ίδρυσή του πριν από 40 και πλέον χρόνια.
Ενώ η LGBTQ+ κοινότητα εξακολουθούσε να υφίσταται σοβαρές διακρίσεις στη Γερμανία, οι απαρχές ενός κινήματος υπερηφάνειας αναπτύσσονταν στην πρωτεύουσα της χώρας.
Εμπνευσμένος από τις ταραχές του Stonewall στη Νέα Υόρκη, ο Bernd Gaiser και η ομοφυλοφιλική κοινότητα του Βερολίνου ξεκίνησαν τους πρώτους εορτασμούς Υπερηφάνειας στη Γερμανία το 1979.
Καθώς οι εορτασμοί μεγάλωναν και η ομοφυλοφιλία αποποινικοποιήθηκε το 1994, το ίδιο συνέβη και με το Pride.
Τώρα όλες οι μεγάλες γερμανικές πόλεις γιορτάζουν το Pride.
Το 2023, πολλές από τις εκδηλώσεις Υπερηφάνειας της Γερμανίας επιδιώκουν να μας υπενθυμίσουν τον συνεχή αγώνα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.
Εξετάζουμε τον αγώνα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων από τις απαρχές του.
Οι απαρχές ενός κινήματος διαμαρτυρίας στη Γερμανία
Ήδη από τη δεκαετία του 1800, ακτιβιστές εντός της Γερμανικής Αυτοκρατορίας άρχισαν να ανοίγουν το δρόμο για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.
Το 1867 ο Karl Heinrich Ulrich έγινε ο πρώτος αυτοαποκαλούμενος ομοφυλόφιλος που μίλησε δημόσια για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων στο Συνέδριο των Γερμανών Νομικών στο Μόναχο.
Εκεί επικαλέστηκε την κατάργηση της παραγράφου 175, ενός κρίσιμου νόμου που είχε καταστήσει τον σοδομισμό παράνομο το 1871.
Μια άλλη κρίσιμη προσωπικότητα ήταν ο Μάρκους Χίρσφελντ.
Ο Χίρσφελντ εφηύρε τον όρο τραβεστί, αντιτάχθηκε με ζήλο στην παράγραφο 175 και ίδρυσε την Επιστημονική Ανθρωπιστική Επιτροπή στο Βερολίνο, η οποία πρωτοστάτησε στην έρευνα για την τρανσεξουαλικότητα και στάθηκε στην πρώτη γραμμή της διαμαρτυρίας κατά των νομικών διακρίσεων εις βάρος των ομοφυλόφιλων.
Ενώ η ομοφυλοφιλία δεν ήταν ευρέως αποδεκτή κοινωνικά και δεν ήταν σύνηθες να είναι κανείς ανοιχτά ομοφυλόφιλος, το ποσοστό συλλήψεων βάσει των όρων της παραγράφου 175 ήταν χαμηλό όσο βασίλευε η αυτοκρατορία.
Η “Χρυσή Εποχή” της LGBTQ+ κοινότητας στη Γερμανία
Η Γερμανία της Βαϊμάρης συνδέεται συνήθως με τις εξουθενωτικές οικονομικές και πολιτικές κρίσεις που οδήγησαν τελικά στην κατάρρευσή της.
Ωστόσο, όπως και πολλές άλλες δυτικές χώρες εκείνη την εποχή, η Δημοκρατία γνώρισε μια σύντομη περίοδο ακμάζουσας πολιτιστικής ανάπτυξης.
Μια εξέχουσα γκέι υποκουλτούρα αναπτύχθηκε γρήγορα στο Βερολίνο και η πόλη καυχιόταν για περισσότερα από 80 γκέι μπαρ τη δεκαετία του 1920.
Από την πρωτεύουσα της Γερμανίας προέρχονταν κατά την περίοδο αυτή πολλές γκέι εκδόσεις.
Το Die Freundin, που προερχόταν από το Βερολίνο, ήταν ένα λεσβιακό περιοδικό που εκδόθηκε μεταξύ 1924 και 1933.
Η ανθούσα γκέι σκηνή συνέβαλε στην περαιτέρω καλλιέργεια μιας κουλτούρας διαμαρτυρίας, με την πρώτη διαδήλωση για τα δικαιώματα των γκέι να πραγματοποιείται στο Βερολίνο το 1922.
Αν και είναι σίγουρα δυνατό να υπερτιμηθεί ο φιλελευθερισμός της εποχής της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, η παράγραφος 175 παρέμεινε κατοχυρωμένη στο νόμο.
Η Γερμανία της Βαϊμάρης, άλλωστε, ήταν σχετικά ανοιχτή στις απαρχές της γκέι κουλτούρας και φαινόταν να βρίσκεται σε πορεία προς μια πιο ανοιχτή και ανεκτική κοινωνία.
Πράγματι, ενώ η παράγραφος 175 αποτελούσε de jure μια πτυχή της ζωής των ομοφυλόφιλων, η αστυνομική πολιτική ήταν χαλαρή και απλώς παρακολουθούσε τους ύποπτους ομοφυλόφιλους και σπάνια τους διώκονταν ποινικά.
Μια σκοτεινή στροφή…
Αυτή η φαινομενική φλόγα ελπίδας για την ομοφυλοφιλική κοινότητα στη Γερμανία, καθώς και η ακμάζουσα ομοφυλοφιλική υποκουλτούρα στο Βερολίνο, εξανεμίστηκαν βιαστικά μετά την άνοδο των Ναζί στην εξουσία το 1933.
Η δίωξη των ομοφυλόφιλων από το Τρίτο Ράιχ ήταν άμεση και αδυσώπητη: Οι εθνικοσοσιαλιστές εισέβαλαν και κατέστρεψαν το Ινστιτούτο Σεξουαλικών Ερευνών του Χίρσφελντ στο Βερολίνο, οι ναζιστικές εφημερίδες ζητούσαν τη θανατική ποινή για τις ομοφυλοφιλικές πράξεις και όλες οι ενεργές ομοφυλοφιλικές οργανώσεις στη Γερμανία κηρύχθηκαν παράνομες.
Οι προσθήκες στους όρους της παραγράφου 175 το 1935 έφεραν μαζί τους την παρανομία ακόμη και των πιο μικρών χειρονομιών στοργής μεταξύ άνδρα προς άνδρα και ο αριθμός των διώξεων αυξήθηκε κατακόρυφα.
Το Ολοκαύτωμα των ομοφυλοφίλων, που μερικές φορές αναφέρεται ως “Ολοκαύτωμα”, είναι μια από καιρό παραμελημένη πτυχή των φρικαλεοτήτων που διέπραξαν οι Ναζί μεταξύ 1933 και 1939.
Οι Ναζί ήταν έντονα ομοφοβικοί – οι ομοφυλόφιλοι ενσάρκωναν την έννοια του “εκφυλισμού”, η οποία ήταν διαμετρικά αντίθετη με την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία.
Σύμφωνα με μαρτυρίες επιζώντων, οι διωκόμενοι ομοφυλόφιλοι βρίσκονταν στον πάτο της ιεραρχίας των στρατοπέδων συγκέντρωσης, λάμβαναν ιδιαίτερα βάναυση μεταχείριση και συχνά υποβάλλονταν σε φρικτά ιατρικά πειράματα που χρησιμοποιούσαν υπερβολική ποσότητα ανδρικών ορμονών για να προσπαθήσουν να “θεραπεύσουν” την ομοφυλοφιλία των κρατουμένων.
Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι μεταξύ 5.000 και 15.000 ομοφυλόφιλοι στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και μέχρι και το 60% από αυτούς λέγεται ότι δολοφονήθηκαν.
Φιλελεύθεροι για τις λεσβίες;
Οι λεσβίες δεν διώκονταν συστηματικά από το Τρίτο Ράιχ: οι γυναίκες δεν θεωρούνταν ότι αποτελούσαν απειλή για την κοινωνική τάξη, καθώς γενικά δεν τους επιτρεπόταν ποτέ να εισέλθουν σε θέσεις εξουσίας και επιρροής.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι λεσβίες ζούσαν αξιοζήλευτη ζωή κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ- υπάρχουν καταγραφές ορισμένων λεσβιών κρατουμένων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και το κοινωνικοπολιτισμικό κλίμα του Τρίτου Ράιχ δεν θα ήταν εύκολο για τις ανοιχτά ομοφυλόφιλες γυναίκες.
Απρόθυμη αναγνώριση
Όσον αφορά τόσο την κουλτούρα των μνημείων όσο και την κυβερνητική πολιτική σχετικά με το Ολοκαύτωμα, η κοινότητα των ομοφυλόφιλων έχει ιστορικά λάβει λιγότερη αναγνώριση από ό,τι άλλες διωκόμενες ομάδες.
Στο μνημείο του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Νταχάου, ένα γλυπτό που αποτελείται από τα τρίγωνα που χαρακτήριζαν τους κρατούμενους του στρατοπέδου απουσιάζει επιδεικτικά το ροζ τρίγωνο που δήλωνε τους ομοφυλόφιλους μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Όταν δημιουργήθηκε το γλυπτό το 1968, οι ομοφυλόφιλοι δεν ανήκαν στις “αναγνωρισμένες” διωκόμενες ομάδες, πράγμα που σημαίνει ότι έμειναν έξω από το γλυπτό που μνημονεύει τα δεινά των διωκόμενων μειονοτήτων.
Αυτό ήταν ένα μοτίβο σε άλλους μνημειακούς χώρους και αντικατοπτρίζει τη συνεχιζόμενη δίωξη και την παραγκωνισμό της ομοφυλοφιλικής κοινότητας.
Πολλοί ομοφυλόφιλοι έφυγαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μόνο και μόνο για να θεωρηθούν ως κοινοί εγκληματίες κατά την επιστροφή τους στην κοινωνία- πολλοί φυλακίστηκαν επανειλημμένα και πέθαναν προτού δούμε την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων ή την αναγνώριση και την αποζημίωση για τα δεινά που υπέστησαν τόσο από τους εθνικοσοσιαλιστές όσο και από τις μεταπολεμικές γερμανικές κυβερνήσεις.
Μόλις το 2002 η γερμανική κυβέρνηση συμφώνησε να παράσχει αποζημίωση στα θύματα της παραγράφου 175 και μόλις πριν από δύο χρόνια η αποζημίωση αυτή συμπεριέλαβε νομικά και όσους είχαν διωχθεί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ανατολή εναντίον Δύσης
Σε αντίθεση με την κοινή παραδοχή, η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας ήταν εκείνη που, παρά την αυστηρή λογοκρισία, την εκτεταμένη παρακολούθηση των πολιτών και τη φοβερή Στάζι, ήταν φαινομενικά πιο φιλελεύθερη όσον αφορά τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.
Σε αντίθεση με τις αντίστοιχες δυτικογερμανικές κυβερνήσεις, η ανατολικογερμανική κυβέρνηση κατήργησε τις ναζιστικές προσθήκες στην παράγραφο 175.
Αυτές οι αλλαγές στο νόμο σήμαιναν ότι η Ανατολική Γερμανία καταδίκασε περίπου 4.000 άνδρες βάσει του νόμου μεταξύ 1949 και 1968. Αντίθετα, μεταξύ 1949 και 1969, 50.000 άνδρες στη Δυτική Γερμανία καταδικάστηκαν για ομοφυλοφιλία.
Ακόμη και μετά την αφαίρεση των ναζιστικών προσθηκών στο νόμο το 1969, 3.500 άνδρες στη Δυτική Γερμανία καταδικάστηκαν πριν ο νόμος καταργηθεί οριστικά το 1994.
Ισότιμη Ανατολή;
Πράγματι, αυτές οι φαινομενικές βελτιώσεις για την ομοφυλοφιλική κοινότητα στην Ανατολική Γερμανία δεν αντανακλούσαν απαραίτητα την έλλειψη ομοφοβίας, αλλά μάλλον μια ρεαλιστική προσέγγιση της ομοφυλοφιλίας και των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων.
Η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας επεδίωκε να ξεφύγει από τις προηγούμενες φασιστικές διακρίσεις κατά των ομοφυλοφίλων και ενδεχομένως επιθυμούσε να κατευνάσει όσους επέκριναν τον σοσιαλισμό.
Η αξιολόγηση της Ανατολικής Γερμανίας ως καταφύγιο για τους ομοφυλόφιλους θα ήταν αβάσιμη.
Το ντοκιμαντέρ του 2013, “Out in East Berlin”, αφηγήθηκε τις προσωπικές ιστορίες 13 ανοιχτά ομοφυλόφιλων ατόμων επί κυβέρνησης της ΛΔΓ και η ταινία αποκαλύπτει την λιγότερο ρόδινη καθημερινή πραγματικότητα για τους ομοφυλόφιλους στην Ανατολική Γερμανία.
Παρά την πολιτική, η ομοφοβία εξακολουθούσε να αποτελεί ζήτημα και οι ομοφυλοφιλικές κοινότητες και ομάδες παρακολουθούνταν στενά από τη Στάζι.
Πολιτική πρόοδος
Πρόοδος σημειώθηκε μόνο σχετικά πρόσφατα όσον αφορά την προώθηση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων στη Γερμανία.
Η νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων στη Γερμανία το 2017 είχε μια ελαφρώς πικρή χροιά, καθώς η πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, Άνγκελα Μέρκελ, ψήφισε κατά της νομιμοποίησης, σε μια κίνηση που συνάδει με τη στάση της κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων.
Παρόλο που το Βερολίνο είχε ως γνωστόν έναν ανοιχτά ομοφυλόφιλο δήμαρχο, τον Κλάους Βάουβεραϊτ, το γεγονός παραμένει ότι οι συντηρητικοί CSU και CDU είχαν συχνά μια διφορούμενη προσέγγιση σε πιο φιλελεύθερα νομοθετήματα.
Οι επανειλημμένοι βανδαλισμοί στο “Μνημείο για τους διωκόμενους ομοφυλόφιλους” στο Βερολίνο, οι συνεχιζόμενες δυσκολίες όσον αφορά την υιοθεσία για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια και η αύξηση των επιθέσεων κατά των ομοφυλόφιλων ζευγαριών στη Γερμανία θα πρέπει να λειτουργούν ως υπενθύμιση της συνεχιζόμενης απειλής για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα στη Γερμανία.
Μελλοντική ελευθερία
Υπάρχουν πολλά διδάγματα που μπορούν να αντληθούν από την ιστορία των ΛΟΑΤΚΙ+ στη Γερμανία. Συγκεκριμένα, η πρόοδος είναι σπάνια γραμμική και μπορεί πάντα να ανατραπεί.
Η ομοφυλοφιλία εξακολουθεί να είναι παράνομη σε δεκάδες χώρες παγκοσμίως και η ιστορία της Γερμανίας μας υπενθυμίζει ότι ο φιλελευθερισμός μπορεί γρήγορα να δώσει τη θέση του σε περιορισμό των δικαιωμάτων και διώξεις σε περιόδους οικονομικής κρίσης.
Πολλές από τις εκδηλώσεις Υπερηφάνειας της Γερμανίας επιδιώκουν να υπενθυμίσουν τον συνεχιζόμενο αγώνα για τα δικαιώματα τόσο εντός όσο και εκτός Γερμανίας και η γερμανική ιστορία είναι μια συνεχής υπενθύμιση της ανάγκης για την έντονη διαμαρτυρία και τον εορτασμό που συνεπάγεται το Pride.
GRland – Μην μαθαίνεις τα νέα τελευταίος!
Κάνε Like στη σελίδα μας στο Facebook και ενημερώσου πρώτος για όλες τις τελευταίες εξελίξεις. Έγκαιρη, έγκυρη και ανεξάρτητη ενημέρωση. Όλες οι τελευταίες Ειδήσεις από τη Γερμανία, την Ελλάδα και τον κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.
