04.07.04: Ένα έθνος στα… κάγκελα, η Ελλάδα στην κορυφή της Ευρώπης!

Σαν σήμερα πριν 18 χρόνια η Ελλάδα κατακτά το 12ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και στέλνει έναν ολόκληρο πλανήτη στο τρελοκομείο!

Είναι μόνο τόσα πράγματα όσα μπορείς να περιγράψεις με λέξεις. Με κείμενο. Ακόμη και με εικόνα ή βίντεο. Την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, την τρέλα, την απόλυτη παράνοια, πρέπει να την έχεις ζήσει για να καταλάβεις -σε όλο του το μεγαλείο- περί τίνος πρόκειται.

Πρέπει να θυμάσαι τον εαυτό σου να κυκλοφορεί στους δρόμους χωρίς… σκοπό και νόημα, με μια σημαία δεμένη στο λαιμό να ανεμίζει πίσω σου σαν τη μπέρτα του Μπάτμαν.

Πρέπει να θυμάσαι αυτές τις 22 μέρες, πριν 18 χρόνια, σα να συνέβησαν όλες μονομιάς, σήμερα το πρωί. Θυμάσαι που ήσουν, τί έκανες, με ποιους είδες τα ματς, τι έφαγες, (και) τι (δεν) ήπιες.

Πρέπει να θυμάσαι ότι μαζευόσουν με την παρέα -την ίδια παρέα- στο ίδιο σπίτι που είδες το πρώτο ματς, για να δεις και όλα τα υπόλοιπα. Και μετά από κάθε ματς, να λες τα ίδια πράγματα: «Έλα μαλάκες, δεν παίζει… δεν γίνεται… καθίστε να δούμε το επόμενο…».

Και μετά από κάθε επόμενο, να λες και να ακούς από την παρέα τα ίδια πράγματα να επαναλαμβάνονται σαν να ζεις τη Μέρα της Ποδοσφαιρικής Μαρμότας.

Πρέπει να θυμάσαι όλα τα γούρια να τηρούνται όχι απλά με θρησκευτική ευλάβεια, αλλά με τρόπο που κάνουν το Κονκλάβιο να κοκκινίζει από ντροπή.

Πρέπει να θυμάσαι ότι η ένταση, τα νεύρα, το άγχος, όλα όσα γέμιζαν την ατμόσφαιρα σε ένα μικρό σαλονάκι με πέντε ανθρώπους, τον ένα επάνω στον άλλο, να κόβονται πρακτικά με το μαχαίρι. Μετά, πρέπει να θυμάσαι και τις φωνές. Ω, τις φωνές! Τους πανηγυρισμούς. Τα ουρλιαχτά. Τα δάκρυα χαράς.

Πρέπει να θυμάσαι ότι η συγκεκριμένη παρέα δεν ξαναμαζεύτηκε ποτέ ξανά στο δυαράκι του Νέου Κόσμου και πως κανείς γνωστός δεν ζει πια εκεί.

Ξέρεις όμως ότι ακόμη και σήμερα, 18 χρόνια μετά από εκείνο το βράδυ Κυριακής της 4ης Ιουλίου 2004, αν κάποιος σταθεί μέσα σε απόλυτη ησυχία στο κέντρο εκείνου του μικρού σαλονιού με κλειστά φώτα και μάτια ενώ η ώρα πλησιάζει τα μεσάνυχτα, κάπου από το υπερπέραν, σαν να έχει σκίσει και πληγώσει ανεπανόρθωτα τη δομή του χωροχρόνου -δεν μπορεί- θα ακούσει τη φωνή σου: «Σήκωσέ το, το γ@@@μένο, δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω!»

Το απόλυτο θαύμα, το απόλυτο έπος

Πως γίνεται η Εθνική ομάδα μιας μικρής χώρας, με δύο τυπικές συμμετοχές σε μεγάλες διοργανώσεις, (το Euro 1980 και το Mundial 1994) χωρίς νίκη και με μόλις ένα γκολ, με ένα πρωτάθλημα που πιθανότατα δεν μπαίνει καν στο top-10 της Ευρώπης, χωρίς συλλογικά επιτεύγματα, χωρίς παίκτες-θρύλους για τον υπόλοιπο ποδοσφαιρικό κόσμο, χωρίς σούπερσταρς, χωρίς το ταλέντο των κορυφαίων σχολών, χωρίς να παίζει καμιά… μπαλάρα, να πετυχαίνει ό,τι πέτυχε;

Ακόμη και σήμερα, λογικά αν ρωτήσεις τον απόλυτο στρατηγό της ελληνικής επιτυχίας, τον θρύλο χερ Ότο Ρεχάγκελ, αν ρωτήσεις τον MVP της διοργάνωσης και εμβληματικό αρχηγό του ελληνικού ποδοσφαίρου, Θοδωρή Ζαγοράκη, αν ρωτήσεις τον Φάνη Κατεργιαννάκη, τον Αντώνη Νικοπολίδη, τον Κώστα Χαλκιά, τον Στέλιο Βενετίδη, τον Γιάννη Γκούμα, τον Τραϊανό Δέλλα, τον Μιχάλη Καψή, το Νίκο Νταμπίζα, τον Γιούρκα Σεϊταρίδη, τον Τάκη Φύσσα, τον Γιώργο Γεωργιάδη, τον Στέλιο Γιαννακόπουλο, τον Γιώργο Καραγκούνη, τον Κώστα Κατσουράνη, τον Παντελή Καφέ, το Βασίλη Λάκη, τον Άγγελο Μπασινά, τον Βασίλη Τσιάρτα, τον Δημήτρη Παπαδόπουλο, τον Ζήση Βρύζα, τον Ντέμη Νικολαΐδη ή τον Άγγελο Χαριστέα, λογικά ξεκάθαρη και σαφή απάντηση δεν θα πάρεις!

Χιλιάδες -βασικά εκατομμύρια- λέξεις. Εκατοντάδες, ίσως και περισσότερες, ώρες βίντεο. Αφιερώματα, θέματα, αναλύσεις, συνεντεύξεις. Ντοκιμαντέρ ολόκληρα. Κανείς μέχρι και σήμερα δεν μπορεί να υποστηρίξει με σιγουριά ότι γνωρίζει πώς ακριβώς η Ελλάδα έκανε τη μεγαλύτερη έκπληξη πιθανότατα σε ολόκληρη την ιστορία του αθλητισμού και έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης, λίγο πριν η χώρα μας φιλοξενήσει και τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ο χαρακτήρας; Η θέληση; Η ομοιογένεια; Η ομοψυχία; Η τακτική; Το πλάνο; Η τύχη; Οι συγκυρίες; Όλα όσα μπορούν να αναλυθούν σε καθαρά ποδοσφαιρικό επίπεδο; Όλα όσα μπορούν να εξηγηθούν σε ψυχολογικό και πνευματικό ή δεν μπορούν σε μεταφυσικό επίπεδο; Όλα τα παραπάνω ή και τίποτα από αυτά; Ίσως τελικά να μην έχει και καμία σημασία το πώς; Ίσως ακριβώς αυτή η έλλειψη λογικών ή παράλογων εξηγήσεων να είναι που γιγαντώνει τον μύθο εκείνης της ομάδας και κάνει εκείνες τις 22 μέρες, τις καλύτερες μέρες της ποδοσφαιρικής ζωής μας!

Πηγή: SDNA.gr

Μην μαθαίνεις τα νέα τελευταίος!

Κάνε Like στη σελίδα μας στο Facebook και ενημερώσου πρώτος για όλες τις τελευταίες εξελίξεις. Έγκαιρη, έγκυρη και ανεξάρτητη ενημέρωση. Όλες οι τελευταίες Ειδήσεις από τη Γερμανία, την Ελλάδα και τον κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.