Ο Γερμανός καθηγητής Χάιντς Ρίχτερ μιλώντας πρόσφατα στο γερμανικό ενημερωτικό πόρταλ “Τ-online”, συνεχίζοντας τις ανιστόρητες απόψεις του για την περίοδο της γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα επιχείρησε για μία ακόμη φορά να δικαιολογήσει τα ολοκαυτώματα από τους Ναζί στα Καλάβρυτα και το Δίστομο, επικρότησε την άρνηση της χώρας του να καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις και αμφισβήτησε τα στοιχεία για τα θύματα που προκάλεσε ο φοβερός λιμός του χειμώνα 1941-1942 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Για τους νεκρούς από την πείνα στην κατεχόμενη Θεσσαλονίκη, παραθέτουμε παρακάτω επίσημα στοιχεία και προκαλούμε τον κ. Ρίχτερ να τα αντικρούσει. Όσο για τα υπόλοιπα:
Για τις γερμανικές αποζημώσεις
Λέει ο Γερμανός καθηγητής ότι δεν χρειάζεται να καταβληθούν αποζημιώσεις από τη Γερμανία στη χώρα μας, καθώς “οι Έλληνες, όπως και άλλοι Δυτικοευρωπαίοι που συμμετείχαν στον πόλεμο, έλαβαν ήδη από το 1949 αποζημιώσεις.
Πρόκειται για 30.000 τόνους βιομηχανικού υλικού από γερμανικά εργοστάσια, αξίας άνω των εκατό εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων. Ο αρμόδιος στρατηγός είχε αποστείλει τους πρώτους 10.000 τόνους με ένα βρετανικό πλοίο, το οποίο όμως δεν έφτασε ποτέ στον Πειραιά. Και όταν ένα χρόνο αργότερα, η υπόλοιπη ποσότητα πωλήθηκε για παλιοσίδερα, τα έσοδα δεν διοχετεύθηκαν στα ταμεία του κράτους”.
Σύμφωνα με τον ίδιο: “Έλληνες πολιτικοί είχαν ενθυλακώσει τα χρήματα των αποζημιώσεων”. Όταν ο δημοσιογράφος και ιστορικός Μαρκ φον Λίπκε τον ρωτάει εάν υπάρχει κάποια σχετική απόδειξη, ο Ρίχτερ επικαλείται ένα άρθρο του περιοδικού DER SPIEGEL από το έτος 1952. Στην ερώτηση εάν υπάρχει και δεύτερη πηγή, ο Ρίχτερ αναφέρει το βιβλίο για την Ελλάδα που εξέδωσε ο ίδιος το 2016. Ο δημοσιογράφος παρατηρεί ότι και αυτό το βιβλίο παραπέμπει μόνο στο ίδιο άρθρο του DER SPIEGEL. “Είναι μία έγκυρη πηγή”, απαντά ο Ρίχτερ.
Η σφαγή στα Καλάβρυτα και στο Δίστομο
Αναφορικά με τις γερμανικές θηριωδίες στα Καλάβρυτα και το Δίστομο και την επισήμανση του Μαρκ φον Λίπκε ότι δικαίως θεωρείται έγκλημα πολέμου, ο Χάιντς Ρίχτερ προσπαθεί να τις δικαιολογήσει λέγοντας ότι στα Καλάβρυτα, “ήταν πράξεις αντιποίνων, οι οποίες καλύπτονται από το δίκαιο του πολέμου”. Με τον Μαρκ φον Λίπκε να του απαντάει ότι «ασφαλώς και ήθελαν να σκοτώσουν γυναίκες και παιδιά οι Γερμανοί στα Καλάβρυτα».
Τι γίνεται όμως με τη σφαγή στο Δίστομο; Εδώ και ο Χάιντς Ρίχτερ παραδέχεται ότι υπήρξε ολοκαύτωμα, το αποδίδει όμως στην … οργή των Ναζί. Και όπως ισχυρίζεται, “χωρίς αμφιβολία, το Δίστομο ήταν μία δολοφονική ενέργεια.
Μία ομάδα των SS είχε επιχειρήσει να αντιμετωπίσει τους αντάρτες στο διπλανό χωριό, χωρίς επιτυχία. Από την οργή τους επιτέθηκαν στη συνέχεια στο Δίστομο, σκοτώνοντας αθώους αμάχους”.
Ο μεγάλος λιμός του 1941-1942
Ως ένα άλλο διαμφισβητούμενο ζήτημα αντιμετωπίζει ο Χάιντς Ρίχτερ τον λιμό που είχε ισοπεδώσει την Αθήνα τον χειμώνα του 1941-1942. «Για μεγάλο διάστημα είχε διαδοθεί στην Ελλάδα η εκτίμηση ότι 300.000 άνθρωποι είχαν πεθάνει, μόνο στην Αττική.
Τον ισχυρισμό αυτό είχε διατυπώσει ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών Άντονι Ήντεν το φθινόπωρο του 1941. Ο αριθμός είναι υπερβολικός, σύμφωνα με έκθεση του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού οι νεκροί δεν ήταν πάνω από 30.000.
Κάτι που ασφαλώς εξακολουθεί να είναι ένας τρομακτικός αριθμός. Αλλά αυτό συνέβαινε κατά κύριο λόγο υπό ιταλική διοίκηση. Στις περιοχές που κατείχαν οι Γερμανοί ο κόσμος πεινούσε, αλλά κανείς δεν πέθανε από την πείνα. Αυτό επιβεβαιώνεται από ελληνικές πηγές», ισχυρίστηκε ο Ρίχτερ.
Ο Γερμανός δημοσιογράφος αντιτείνει ότι «δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Στην πραγματικότητα ακόμη και οι ίδιοι οι Ιταλοί διαμαρτύρονταν, λέγοντας ότι οι Γερμανοί είχαν λεηλατήσει την Αθήνα κατά την είσοδό τους στην πόλη.
Και ότι αργότερα συνέχιζαν να απομυζούν τη χώρα, αδιαφορώντας για τις απώλειες». Ο Χάιντς Ρίχτερ δίνει τη δική του εκδοχή: «Αυτό ήταν ένας προπαγανδιστικός ισχυρισμός του ιταλού υπουργού Εξωτερικών Γκαλεάτσο Τσιάνο. Δεν έγιναν λεηλασίες από τη Γερμανία. Ο λιμός προκλήθηκε από τον ναυτικό αποκλεισμό που είχαν επιβάλλει οι Βρετανοί στη Μεσόγειο».
Απάντηση στα ψεύδη του Χάϊντς Ρίχτερ
Την απάντηση στους ανακριβείς ισχυρισμούς του Gερμανού καθηγητή ότι “κανείς δεν πέθανε από την πείνα στις περιοχές που κατείχαν οι Γερμανοί”, δίνουν τα αδιαμφισβήτητα στοιχεία που παραθέτουμε στη συνέχεια αλλά και οι έρευνες τις οποίες πραγματοποίησαν για το θέμα αυτό διακεκριμένοι ιστορικοί ερευνητές και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι όπως οι Απόστολος Βακαλόπουλος, Γιώργος Μαργαρίτης, Γιώργος Καφταντζής, Χάγκεν Φλάισερ, Μάρκ Μαζάουερ, Μαρία Καβάλα και κυρίως τα “Βιβλία Θανάτων” που ακόμη σώζονται στο επίσημο Ληξιαρχείο του Δήμου Θεσσαλονίκης. Ενώ κάποια από τα στοιχεία υπάρχουν στο βιβλίο μας Σελίδες Κατοχής που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις IANOS.
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:
Ο άγριος και θανατηφόρος λιμός που γνώρισε η χώρα μας τη μαύρη τετραετία 1941-1944 και κυρίως το χειμώνα 1941-1942, οφείλονταν στο γεγονός ότι από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στα ελληνικά χώματα οι κατακτητές, επιδόθηκαν στην καταλήστευση των πρώτων υλών, των τροφίμων και των πλουτοπαραγωικών πηγών της χώρας.
Από τις πρώτες κιόλας μέρες της Κατοχής, φτώχεια και δυστυχία ξαπλώνονται παντού. Τα αποθέματα σε τρόφιμα, οι πρώτες ύλες και ποικίλα άλλα είδη, που φυλάγονταν στις κρατικές αποθήκες, κατάσχονται και διαρπάζονται ως λεία πολέμου από τους Ναζί, ενώ τα οικονομικά βάρη της διατροφής των κατοχικών στρατευμάτων, που πέφτουν στους αδύνατους ώμους των Ελλήνων, προκαλούν την εξαθλίωση της χώρας.
Αλλά και τα λίγα προϊόντα και είδη πρώτης ανάγκης που παράγονται στην καταστραμμένη χώρα με το σκληρό μόχθο του ελληνικού λαού, μεταφέρονται στη Γερμανία και Ιταλία ή διοχετεύονται στη μαύρη αγορά. Έτσι με την έναρξη της σκλαβιάς αρχίζει η ζωή να γίνεται μέρα με τη μέρα δυσκολότερη.
Μερικοί από τους λόγους που η κατεχόμενη Ελλάδα έμεινε χωρίς τρόφιμα, ήταν εκτός από την αρπαγή όλων των πόρων της χώρας από τους Γερμανούς, ο ναυτικός αποκλεισμός από το βρετανικό πολεμικό ναυτικό, καθώς και οι καταστραμμένες εντελώς συγκοινωνίες που δεν διευκόλυναν τη μεταφορά των προϊόντων.
Από τους πρώτους μήνες της Κατοχής, η ζάχαρη, το σιτάρι, το σαπούνι και το λάδι είναι δυσεύρετα και πανάκριβα. 10 Στις 25 Ιουλίου 1941, ανακοινώνεται ότι: «Αύριο οι φούρνοι δεν θα έχουν ψωμί».
Είναι χαρακτηριστικό ένα δημοσίευμα της Νέας Ευρώπης, που απευθυνόμενη στην Αγορανομία, έγραφε: «Ελέχθη ότι θα διενέμετο διά των παντοπωλών λάδι και σαπούνι, αλλά μολονότι παρήλθον ημέραι και εβδομάδαι, τα είδη αυτά δεν φαίνονται παρά εις την μαύρην αγοράν… ».
“Τα παιδιά μας ζητάνε ψωμί και δεν έχουμε να τα δώσουμε”
Ο πληθυσμός σε όλη τη χώρα, κυρίως σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ζει εφιαλτικές στιγμές αναζητώντας κάποιο ξεροκόμματο έστω για να κορέσει την πείνα του. Δεν είναι άσχετο το γεγονός ότι ακόμη από την ιδρυτική διακήρυξη του ΕΑΜ, στις 28 Σεπτεμβρίου 1941, ένας από τους λόγους δημιουργίας του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου ήταν η “αντιμετώπισης της εις βάρος του ελληνικού λαού ασκουμένης ληστείας από τους ξένους κατακτητάς”. Ενώ και στο σχετικό διάγγελμα που είχε απευθύνει το ΕΑΜ στις 10 Οκτωβρίου 1941, περιγράφονταν με τα πιό μελανά χρώματα η κατάσταση που διαμορφώθηκε:
“Οι Γερμανοί, Ιταλοί και Βούλγαροι φασίστες κατακτητές ληστεύουν το βιό μας, ατιμάζουν τις γυναίκες μας και τα κορίτσια μας, δολοφονούν κατά εκατοντάδες. Η πείνα, η εξαθλίωση φτάσαν στο απροχώρητο.
Δεκάδες χιλιάδες είναι κιόλας οι νέοι φυματικοί. Εκατοντάδες χιλιάδες οι προφυματικοί. Τα παιδιά μας χλωμά, πεινασμένα, ζητάνε το πρωί ψωμί που δεν έχουμε να τους δώσουμε. Με κόπο, επιστρατεύοντας τις τελευταίες δυνάμεις, σερνόμαστε στους δρόμους. […]
Οι… “ανύπαρκτοι” σύμφωνα με τον Ρίχτερ θάνατοι από πείνα
Αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάστασης που περιγράψαμε πριν, ήταν να ανέβει σε δυσθεώρητα ύψη ο αριθμός των θανάτων στα μαύρα χρόνια της ναζιστικής Κατοχής από το καθεστώς πείνας και δυστυχίας που είχαν επιβάλλει οι χιτλερικοί κατακτητές.
Σύμφωνα με τις έρευνες που έγιναν στα βιβλία θανάτων των Ληξιαρχείων Αθηνών και Πειραιά, φαίνεται ότι περισσότεροι από 30.000 θάνατοι από ένα σύνολο 67.334 θανάτων όλη την περίοδο 1940 – 1945, σημειώθηκαν τα έτη 1941 – 1942.
Στο πολεοδομικό συγκρότημα της Θεσσαλονίκης, συμπεριλαμβανομένων των Ληξιαρχείων Θεσσαλονίκης, Αμπελοκήπων, Αγίου Παύλου, Καλαμαριάς, Νεάπολης, Σταυρούπολης και Συκεών, διαπιστώνεται ότι την περίοδο 1941 – 1944, 3.090 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από ασιτία, δηλαδή 1,5% στο σύνολο του πληθυσμού της πόλης.
Σύμφωνα με τις καταγραφές που υπάρχουν στο Ληξιαρχείο Θεσσαλονίκης, μόνο το 1942 σημειώθηκαν 1.785 θάνατοι από πείνα και εξάντληση, τη στιγμή που ο Δήμος Θεσσαλονίκης είχε πραγματικό πληθυσμό 226.147 κατοίκους.
Ο συνολικός αριθμός θανάτων στο Δήμο Θεσσαλονίκης το 1942 ήταν 8.190, δηλαδή, τετραπλάσιοι του 1941 και περίπου διπλάσιοι των δύο επόμενων χρόνων. Οι θάνατοι από πείνα και εξάντληση ήταν ένα ποσοστό 21,8% των συνολικών θανάτων της χρονιάς, το οποίο είναι ιδιαίτερα υψηλό.
Υπήρχε μια κατακόρυφη αύξηση των θανάτων από υποσιτισμό, τους μήνες από Φεβρουάριο μέχρι Ιούλιο και ιδιαίτερα κατά το Μάρτιο και τον Απρίλιο.
Από το συνολικό αριθμό των θανόντων το 22% ήταν γυναίκες και το υπόλοιπο άντρες. Σε σχέση με την ηλικία, ένα ποσοστό 4,9 % ήταν μωρά μέχρι ενός έτους, ενώ το 33,6 % ήταν ενήλικες από 50 έως 85 ετών, με υψηλότερη συχνότητα θανάτων στις ηλικίες 50 – 70.
Μετά λοιπόν από όλα αυτά, ας συνεχίσει ο αξιότιμος κ. Χάϊντς Ρίχτερ να ισχυρίζεται ότι “κανείς δεν πέθανε από την πείνα στις περιοχές που κατείχαν οι Γερμανοί”. Τον προσκαλούμε να έρθει στη Θεσσαλονίκη για να ελέγξει από κοντά τα στοιχεία που παραθέσαμε.
Σε αντίθετη περίπτωση, όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί του θα μένουν μετέωροι, ως απόδειξη της προσπάθειας στην οποία επιδίδεται τα τελευταία χρόνια για την αναθεώρηση, την πλαστογράφηση και διaστρέβλωση της ιστορίας.
Του Σπύρου Κουζινόπουλου
Μην μαθαίνεις τα νέα από τη Γερμανία τελευταίος!
Κάνε Like στη σελίδα μας στο Facebook και ενημερώσου πρώτος για όλες τις τελευταίες εξελίξεις. Έγκαιρη, έγκυρη και ανεξάρτητη ενημέρωση. Όλες οι τελευταίες Ειδήσεις από τη Γερμανία, την Ελλάδα και τον κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.
