Οι «κακοί» Γερμανοί ήταν πολλοί, τότε. Υπήρχαν όμως και καλοί Γερμανοί. Η ομάδα Λευκό Ρόδο αντιστάθηκε στους Ναζί και είχε τραγικό τέλος. Το καθεστώς τους συνέλαβε, μια μέρα σαν σήμερα, 18 Φεβρουαρίου του 1943, και τους αποκεφάλισε.
Σίγουρα δεν ήταν ολόκληρη η Γερμανία διαβρωμένη από τις καυστικές ιδέες και τα οξέα των αντιλήψεων των Ναζί.
Πολλοί ήταν εκείνοι που κατάλαβαν από νωρίς τα σημάδια της καταιγίδας κι έφυγαν, ή αυτό-περιορίστηκαν στις σκέψεις τους.
Ανάμεσά τους, μια ομάδα νεαρών φοιτητών κι ένας καθηγητής τους, αντιστάθηκαν: προσπάθησαν να «φωνάξουν» για τα εγκλήματα των ομοεθνών τους και μέλη της ομάδας πλήρωσαν με το κεφάλι τους εκείνη την ηρωική πράξη αντίστασης.
Στις 22 Φεβρουαρίου του 1943 παρέδιδαν τη ζωή τους στη γκιλοτίνα τρία μέλη της ομάδας Λευκό Ρόδο, που προσπαθούσε να αφυπνίσει τους Γερμανούς.
Ήταν τα αδέρφια Χανς και Σόφι Σχολ και ο Χριστόφ Προμπστ. Ο Χανς ήταν 24 χρονών και ο Πρoμπστ 23· η Σόφι ήταν μόλις στα 21.
Η οργάνωση έλαβε το όνομά της από τον τίτλο του μυθιστορήματος του Μπ. Τράβεν «Το Λευκό Ρόδο», που αναφερόταν στην εκμετάλλευση των εργατών στο Μεξικό. Πρόκειται για το ψευδώνυμο ενός άγνωστου συγγραφέα, γνωστού στους σινεφίλ από το μυθιστόρημα «Ο Θησαυρός της Σιέρα Μάδρε», που μετέφερε στη μεγάλη οθόνη ο Τζον Χιούστον το 1948.
Για πολλούς Γερμανούς και για ακόμη περισσότερους ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο, οι τρεις μάρτυρες είναι σύμβολα γενναιότητας και ηθικής απέναντι στο σάπιο, αιματοβαμμένο και σατανικό καθεστώς των Ναζί.
Με απόλυτη μυστικότητα μια χούφτα φοιτητές και ένας καθηγητής από το Πανεπιστήμιο Ludwig Maximilian του Μονάχου και κάποιοι υποστηρικτές τους έγραφαν και διένειμαν φυλλάδια, στα οποία κατήγγελλαν τη φρίκη των Ναζί, απαιτώντας ο γερμανικός λαός να σταματήσει άμεσα την τρομοκρατία.
Τα μέλη του Λευκού Ρόδου ήταν ο Χανς και η Σόφι Σχολ και οι Κρίστοφ Προμπστ – οι πρώτοι που δικάστηκαν και εκτελέστηκαν – οι Κουρτ Χούμπερ (καθηγητής), Χανς Κόνραντ Λάιπελτ και Άλεξ Σμόρελ, που επίσης εκτελέστηκαν και άλλοι πολλοί.
Ο Σμόρελ, ο οποίος έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του προπαγανδιστικού υλικού της ομάδας, αγιοποιήθηκε από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, με την ιερή εικόνα του να τον απεικονίζει έναν σταυρό και ένα λευκό τριαντάφυλλο στο χέρι.
Οι αντιστασιακοί του Λευκού Ρόδου, δημοσίευσαν το πρώτο τους κομμάτι το καλοκαίρι του 1942.
Τον επόμενο χρόνο, εξέδωσαν ακόμα τέσσερα φυλλάδια, τα οποία άφηναν σε δημόσιους τηλεφωνικούς θαλάμους, τα ταχυδρομούσαν σε φοιτητές και καθηγητές σε πανεπιστήμια σε ολόκληρη τη Γερμανία.
Αρκετά μέλη της ομάδας είχαν υπηρετήσει στο ανατολικό μέτωπο. Κάποιος από όλους είχε μπει στα εβραϊκά γκέτο που είχαν στήσει οι Ναζί στην Πολωνία.
Ο Σμόρελ, ο οποίος μιλούσε άπταιστα ρωσικά, μπορούσε να ακούσει ιστορίες από Ρώσους και άλλους σλαβόφωνους για εγκλήματα πολέμου και την απάνθρωπη βία του Γερμανικού Στρατού και των Waffen SS.
Οι ακτιβιστές του Λευκού Ρόδου ήταν από τους πρώτους στη Γερμανία, που μίλησαν ευρέως κατά της μαζικής δολοφονίας των Εβραίων.
Όλες αυτές οι εμπειρίες όπλιζαν την πίστη του Λευκού Ρόδου και εκφράζονταν μέσα από τη ρητορική των φυλλαδίων τους.
Τον Ιανουάριο του 1943, το Λευκό Ρόδο τύπωσε μεταξύ 6.000 και 9.000 αντιτύπων του πέμπτου φυλλαδίου τους.
Στις 18 Φεβρουαρίου, ο Χανς και η Σόφι τοποθέτησαν στοίβες φυλλαδίων γύρω από το πανεπιστήμιό τους λίγο πριν τελειώσουν τα μαθήματα. Τότε ήταν που εντοπίστηκαν από έναν θυρωρό που ήταν μέλος του Ναζιστικού Κόμματος.
Η Σόφι και ο Χανς συνελήφθησαν από την Γκεστάπο. Η έρευνα στο σπίτι τους, οδήγησε στη σύλληψη των περισσότερων μελών του Λευκού Ρόδου και στο τραγικό τέλος τους.
Μαζί με τον Κρίστοφ Προμπστ οδηγήθηκαν ενώπιον του Λαϊκού Δικαστηρίου του Μονάχου στις 20 Φεβρουαρίου.
Σε μια δίκη – παρωδία, που κράτησε λίγα λεπτά της ώρας, ο δικαστής Ρόλαντ Φρίσλερ τους καταδίκασε στην ποινή του θανάτου για στάση και ανταρσία.
Σχεδόν αμέσως οδηγήθηκαν στην αγχόνη και πέρασαν στην αιωνιότητα. Μερικές μέρες αργότερα συνελήφθησαν οι γονείς της Σολ, η αδελφή της Ίνγκε και 80 μέλη του «Λευκού Ρόδου».
Οι Βίλι Γκραφ, Άλεξ Σμόρελ και ο καθηγητής Χούμπερ αντίκρισαν την αγχόνη, ενώ οι υπόλοιποι καταδικάσθηκαν σε ποινές φυλάκισης.
Κάποια μέλη της οργάνωσης πίστεψαν ότι η θυσία των έξι θα ξεσήκωνε τους φοιτητές κατά του καθεστώτος. Τρίχα δεν κουνήθηκε!
Οι φοιτητές συνέχισαν τη ρουτίνα τους σαν να μη συνέβη τίποτα και πολλοί τη χαρακτήρισαν εχθρό του έθνους.
Η ιστορία του «Λευκού Ρόδου» έγινε γνωστή ευρέως μέσα από την ταινία του Μαρκ Ρότεμουντ «Οι τελευταίες μέρες της Σόφι Σολ» (2005), που απέσπασε την «Αργυρή Άρκτο» στην Μπερλινάλε και ήταν υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.
Η ταινία προβλήθηκε στη χώρα μας και κυκλοφορεί σε DVD στα βιντεοκλάμπ.
Πηγή: ΕΘΝΟΣ | σαν σήμερα
GRland.info – Μην μαθαίνεις τα νέα τελευταίος!
Κάνε Like στη σελίδα μας στο Facebook και ενημερώσου πρώτος για όλες τις τελευταίες εξελίξεις. Έγκαιρη, έγκυρη και ανεξάρτητη ενημέρωση. Όλες οι τελευταίες Ειδήσεις από τη Γερμανία, την Ελλάδα και τον κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.
