60 χρόνια εορτάζει η Διάσκεψη για την Ασφάλεια στο Μόναχο!

Η Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια πραγματοποιείται από το 1963. Με την πάροδο των ετών, έχει καταστεί σημαντική συνάντηση των παγκόσμιων ηγετών. Οι εμπιστευτικές συνομιλίες αποτελούν παράδοση, όπως και οι διαμαρτυρίες κατά της διάσκεψης και η οργή των κατοίκων του Μονάχου.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου: το 1961, το καθεστώς της ΛΔΓ αρχίζει να χτίζει ένα τείχος στο κέντρο του Βερολίνου.

Το 1962, ήταν η κρίση των πυραύλων της Κούβας που παραλίγο να μετατρέψει τον Ψυχρό Πόλεμο σε θερμό.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ένας άνδρας εκμεταλλεύεται την κατάσταση ως ευκαιρία για να οργανώσει ένα συνέδριο: Ο Ewald von Kleist προσκαλεί τον κόσμο στο πρώτο “Συνέδριο Αμυντικών Μελετών” το 1963, το οποίο αργότερα θα γινόταν Διάσκεψη Ασφάλειας.

Στόχος του: να συζητήσει τις διατλαντικές σχέσεις και την πολιτική ασφάλειας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Ως στρατιώτης της Βέρμαχτ, ο φον Κλάιστ ήταν μέλος της ομάδας Stauffenberg, η οποία πραγματοποίησε απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ.

Για τον πολιτικό του SPD Egon Bahr, ο οποίος θεωρείται ο αρχιτέκτονας της Ostpolitik υπό τον Willy Brandt, αυτό ήταν ένα μεγάλο πλεονέκτημα.

“Ο Έβαλντ φον Κλάιστ ήταν το τυχερό μας χτύπημα ως άνθρωπος που ήταν έτοιμος να ανατιναχθεί μαζί με τον Χίτλερ”, δήλωσε ο Μπαχρ το 2014, προσθέτοντας ότι ο φον Κλάιστ ήταν το μόνο πρόσωπο που είχε την αξιοπιστία και την αδιαμφισβήτητη ικανότητα να ξεκινήσει μια τέτοια διάσκεψη.

“Αυτό που συμβαίνει στο παρασκήνιο είναι πιο σημαντικό”

Ακόμη και στην πρώτη κιόλας συνάντηση, πολιτικές διασημότητες ήταν εκεί για να χαιρετήσουν τους συμμετέχοντες.

Το 1963 συμμετείχαν ο τότε γερουσιαστής Εσωτερικών του Αμβούργου Χέλμουτ Σμιτ και ο Χένρι Κίσινγκερ, ο οποίος αργότερα θα γινόταν υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ.

Οι συμμετέχοντες εκφωνούν ομιλίες στη σκηνή, τις οποίες ακολουθούν συζητήσεις.

Αλλά αυτό είναι μόνο ένα μέρος, το λιγότερο σημαντικό μέρος.

“Αυτό που συμβαίνει πίσω από τα παρασκήνια είναι πολύ πιο σημαντικό”, εξηγεί ο πρώην επικεφαλής της Διάσκεψης Ασφαλείας, Βόλφγκανγκ Ίσινγκερ, σε συνέντευξή του στο BR το 2014.

Η συνάντηση ευδοκιμεί από τον άτυπο χαρακτήρα της- δεν υπάρχουν ούτε ψηφίσματα ούτε τελική διακήρυξη.

Ενώ αρχικά επικεντρώθηκε αποκλειστικά στην πολιτική ασφάλειας, θέματα όπως η οικονομία, η κλιματική αλλαγή και τα ανθρώπινα δικαιώματα βρίσκονται πλέον επίσης στο επίκεντρο.

Η φετινή διάσκεψη αρχίζει την Παρασκευή, σηματοδοτώντας το 60ό έτος της συνάντησης.

Διάσκεψη για την ασφάλεια: κάτι περισσότερο από πολιτική…

Πέρα από τα παγκόσμια πολιτικά ζητήματα, το Bayerischer Hof αποτελεί επίσης σημαντικό παράγοντα για τους συμμετέχοντες.

Για πολλούς, το ξενοδοχείο είναι ιδιαίτερα ελκυστικό επειδή βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο του Μονάχου, εξήγησε κάποτε ο Ischinger.

“Δίνει σε ορισμένους την ευκαιρία να αποδράσουν κατά το συνέδριο”.

Ο προκάτοχός του Horst Teltschik έκανε την ίδια παρατήρηση: “Τα πάντα είναι σε κοντινή απόσταση, τους αρέσει αυτό. Μπορούν να πάνε στην μπυραρία Franziskaner το βράδυ, αν είναι ακόμα ελεύθερη, ή απλά να διασχίσουν τη Marienplatz το μεσημέρι”.

Για παράδειγμα, υπάρχουν φωτογραφίες της Χίλαρι Κλίντον να ψωνίζει στο κέντρο της πόλης το 2005.

Όταν η συνάντηση μεταφέρθηκε σε ένα ξενοδοχείο έξω από το Μόναχο για μερικά χρόνια τη δεκαετία του 1990, λέγεται ότι διαμαρτυρήθηκαν ιδίως οι Αμερικανοί επισκέπτες.

Για τους κατοίκους του Μονάχου, από την άλλη πλευρά, η συνάντηση σημαίνει Μεγάλα τμήματα της πόλης αποκλείονται, αναπτύσσονται χιλιάδες αστυνομικοί, συγκολλούνται τα καπάκια των φρεατίων, ακυρώνονται οι γραμμές λεωφορείων και τραμ.

Η περιοχή γύρω από το Βαυαρικό προαύλιο μετατρέπεται σε περιοχή υψηλής ασφαλείας. Όπως είναι φυσικό, δεν είναι όλοι ενθουσιασμένοι.

Μονομαχία μεταξύ Fischer και Rumsfeld το 2003

Ακόμη και αν πολλά συμβαίνουν στα παρασκήνια της διάσκεψης για την ασφάλεια, τα πράγματα ενίοτε οξύνονται και στη σκηνή.

Ένα διάσημο παράδειγμα είναι το 2003, όταν ήταν εκ των προτέρων σαφές ότι οι ΗΠΑ σχεδίαζαν να ανατρέψουν τον Ιρακινό ηγέτη Σαντάμ Χουσεΐν.

Σε αντίθεση με την αποστολή στο Αφγανιστάν, η κοκκινοπράσινη κυβέρνηση υπό τον καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ δεν θέλει να εμπλακεί.

Γι’ αυτό και ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Ντόναλντ Ράμσφελντ μιλάει περιφρονητικά στην Ουάσιγκτον για τη Γερμανία και τη Γαλλία, την “παλιά Ευρώπη”, που δεν είναι με το μέρος τους στο θέμα αυτό.

Και κατονομάζει τη Γερμανία στην ίδια κατηγορία με την Κούβα και τη Λιβύη.

Στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου, ο Ράμσφελντ δεν προβαίνει σε περαιτέρω προκλήσεις, αλλά απευθύνει και πάλι έκκληση για υποστήριξη.

Ακολουθεί η εμφάνιση του Φίσερ: αφήνει στην άκρη το χειρόγραφό του, μιλάει ελεύθερα και ενδιάμεσα αλλάζει στα αγγλικά.

Απευθυνόμενος ευθέως στον Ράμσφελντ, λέει: “Πρέπει να δώσετε ισχυρά επιχειρήματα. Για να προβάλεις ισχυρά επιχειρήματα σε μια δημοκρατία, πρέπει να είσαι ο ίδιος πεπεισμένος. Εγώ δεν είμαι πεπεισμένος. Αυτό είναι το πρόβλημά μου. Και δεν μπορώ να βγω δημόσια και να πω: τώρα πρέπει να πάμε σε πόλεμο, υπάρχουν λόγοι ή κάτι τέτοιο, και δεν πιστεύω σε αυτό”.

Φίσερ: “Είναι θέμα δουλειάς”

Η αντιπαράθεση αποτελεί ουσιαστικό μέρος της συνάντησης για πολλούς συμμετέχοντες.

“Δεν έχει νόημα να πάμε εκεί και να είμαστε τόσο διπλωματικοί ώστε να αγνοούνται τα σημαντικά ζητήματα”, λέει η Νάνσι Πελόζι, πρώην πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, στο ντοκιμαντέρ του BR “Hotel Weltpolitik” για την ιστορία της διάσκεψης ασφαλείας.

“Αυτή είναι η ομορφιά της Διάσκεψης του Μονάχου για την Ασφάλεια: αρχηγοί κρατών, νομοθέτες και άλλοι διπλωμάτες συναντιούνται – με ειλικρίνεια και διαφάνεια”.

Αυτός είναι ο μόνος τρόπος επίλυσης των προβλημάτων.

Και ο Joschka Fischer δήλωσε στο BR το 2014 ότι η Διάσκεψη Ασφαλείας “δεν είναι απλώς η συνήθης κρατική ή πολιτειακή μουρμούρα, αλλά ότι μπαίνει στη δουλειά και, αν χρειαστεί, θερμαίνεται”.

Αυτό συνέβη και το 2007, όταν μια μυρωδιά ψυχρού πολέμου πλανιόταν στο Μόναχο.

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν ήταν ο πρώτος Ρώσος πρόεδρος που συμμετείχε στη Διάσκεψη Ασφαλείας και χρησιμοποίησε το βήμα για να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τη Δύση.

Κατηγορεί τις ΗΠΑ ότι επιδιώκουν την αποκλειστική παγκόσμια κυριαρχία.

“Τι σημαίνει μονοπωλιακός κόσμος;”, διερωτάται ο Πούτιν.

“Ανεξάρτητα από το πώς εξωραΐζετε αυτόν τον όρο, στην πράξη σημαίνει τελικά μόνο ένα πράγμα: υπάρχει μόνο ένα κέντρο εξουσίας, ένα κέντρο ισχύος, ένα κέντρο λήψης αποφάσεων”.

Οι διαμαρτυρίες κατά της Διάσκεψης για την Ασφάλεια έχουν μακρά παράδοση

Όταν πραγματοποιήθηκε η πρώτη διάσκεψη ασφαλείας το 2002 μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, η πόλη επέβαλε απαγόρευση των διαδηλώσεων.

Παρ’ όλα αυτά, δεκάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους. Εκατοντάδες συλλαμβάνονται. Στα χρόνια που ακολούθησαν, υπήρξαν επίσης κατηγορίες ότι οι πολιτικοί ποινικοποιούσαν τις διαδηλώσεις.

Από το 2003, διοργανώνεται η Ειρηνευτική Διάσκεψη του Μονάχου ως αντι-γεγονός.

Μία από τις επικρίσεις τους για τη Διάσκεψη Ασφαλείας είναι ότι η αντίληψη των συμμετεχόντων για την ασφάλεια είναι προσανατολισμένη στην κυριαρχία και τη διατήρηση της εξουσίας, ότι πρόκειται για μια συνάντηση πολεμοκάπηλων.

Επιπλέον, ένα κεντρικό χαρακτηριστικό της Διάσκεψης Ασφαλείας είναι ένα αγκάθι στα πλευρά τους: ότι υπάρχουν παρασκηνιακές συμφωνίες, το περιεχόμενο των οποίων δεν δημοσιοποιείται.

Οι υπέρμαχοι της διάσκεψης αντιτίθενται σε αυτό: Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διεξαχθούν συνομιλίες που διαφορετικά δεν θα ήταν δυνατές.

Όπως το 2006, όταν υπήρξε μυστική συνάντηση μεταξύ μέρους της αμερικανικής αντιπροσωπείας και εκπροσώπων του Ιράν.

Ελπίδα για φέτος: έχουν ανακοινωθεί τόσο οι Ισραηλινοί όσο και οι Παλαιστίνιοι εκπρόσωποι. Ωστόσο, μένει να φανεί αν θα πραγματοποιηθεί ανταλλαγή απόψεων.

GRland.info – Μην μαθαίνεις τα νέα τελευταίος!